Utworzenie czterech związków dzielnicowych dla Starego Miasta, Południa, Zachodu i Północnego Wschodu w ostatniej dekadzie XIX wieku zbiegło się z okresem boomu budowlanego, zmian politycznych i gwałtownego wzrostu liczby ludności. Powstało wiele nowych budynków użyteczności publicznej, pomników i obiektów. W 1891 r. weszła w życie nowa ordynacja miejska dla okręgu administracyjnego Wiesbaden, która trwale zmieniła polityczny układ sił, znosząc stare prawa obywatelskie Nassau. Wraz z rozdzieleniem magistratu jako organu wykonawczego i rady miejskiej jako organu kontrolnego, przeprowadzono długo oczekiwaną reformę.

Nowa ordynacja miejska doprowadziła do gwałtownego wzrostu liczby mieszkańców uprawnionych do głosowania, którzy byli teraz w stanie przeforsować zmiany poprzez wywieranie wpływu politycznego. Skłoniło to wielu obywateli do organizowania się w stowarzyszenia dzielnicowe, które zgodnie ze swoim statutem były niezależne ekonomicznie i nie przynosiły zysków.

Stowarzyszenia postrzegały jedno ze swoich głównych zadań jako energiczną kampanię na rzecz rozwoju swoich dzielnic i dalszej uporządkowanej rozbudowy dzielnic miasta. Stowarzyszenia dzielnicowe wskazywały na niedociągnięcia i zaniedbania, prowadziły kampanię na rzecz usuwania usterek na ulicach, placach i w budynkach, a także na rzecz projektów i planów wyrównania ogólnej rozbudowy miasta. Priorytetem było również utrzymanie parków i pielęgnacja lasów. Stowarzyszenia dzielnicowe prowadziły kampanię przeciwko działalności fabryk w centrum miasta i ogólnie na rzecz kontroli zanieczyszczenia powietrza.

Ważną kwestią była poprawa, czyszczenie i oświetlenie ulic, lepsze połączenia komunikacyjne z centrum miasta i utrzymanie dolin otwartych jako korytarzy powietrznych dla miasta. Budowa obiektów użyteczności publicznej i instalacja ławek w dzielnicach i wzdłuż ścieżek leśnych były również na porządku dziennym stowarzyszeń dzielnicowych, podobnie jak tworzenie i utrzymanie alei, utworzenie parku publicznego Unter den Eichen, budowa szkół, basenu publicznego i sali żałobnej na cmentarzu północnym.

Stowarzyszenia dzielnicowe utrzymywały żywe i przyjazne kontakty między sobą oraz z innymi stowarzyszeniami w mieście, z których wiele miało członków zarządu na odpowiedzialnych stanowiskach.

Wraz z wybuchem I wojny światowej ten okres historii miasta dobiegł końca. Stowarzyszenia straciły wielu czołowych członków i dopiero w 1919 r. wznowiły swoją działalność. Krajobraz partyjny znacznie się zmienił i coraz trudniej było wywierać wpływ polityczny. W nadchodzących latach głównym celem stowarzyszeń dzielnicowych było nadal wskazywanie skarg, ale mieszkańcy wykazywali niewielkie zrozumienie dla tych wysiłków. Wiele sugestii dotyczących poprawy sytuacji musiało zostać porzuconych z powodu braku niezbędnych środków finansowych. Kryzys finansowy doprowadził do dalszego spowolnienia działań.

Po politycznie zarządzonej standaryzacji wszystkich stowarzyszeń w latach 1935/36, stowarzyszenia dzielnicowe, między innymi, rozwiązały się, a niektórzy z ich członków dołączyli do Stowarzyszenia Upiększania Wiesbaden.