Beck, Ludwig August Theodor

Urodzony: 29 czerwca 1880 w Biebrich am Rhein
Zmarł: 20 lipca 1944 r. w Berlinie

Ludwig Beck, syn fabrykanta i właściciela Rheinhütte, Ludwiga Becka, ukończył Gimnazjum Humanistyczne w Wiesbaden w 1898 roku. Chciał zostać oficerem. Beck wstąpił do Pruskiego Pułku Artylerii Polowej nr 15 w Strasburgu 12 marca 1898 r. jako chorąży. Już na początku swojej kariery wyróżniał się poczuciem obowiązku. Już w 1908 r. mógł uczęszczać do Akademii Wojennej w Berlinie, po czym został przeniesiony do Sztabu Generalnego. Podczas I wojny światowej Beck służył wyłącznie na froncie zachodnim. Upadek armii i koniec Cesarstwa Niemieckiego w 1918 r. dotknęły go szczególnie mocno i pogrążyły w osobistym kryzysie, zwłaszcza że jego młoda żona Amalie, z domu Pagenstecher, również zmarła w 1917 r., rodząc córkę.

Ludwig Beck został wcielony do 100-tysięcznej armii Republiki Weimarskiej i służył na różnych stanowiskach dowódczych. Jego kariera zmieniała się między służbą wojskową a pracą w sztabie generalnym. Po tak zwanym "przejęciu władzy" przez narodowych socjalistów, Beck z zadowoleniem przyjął program rządowy Hitlera, w szczególności rewizję traktatu wersalskiego. Popierał reorganizację armii niemieckiej i opowiadał się za stworzeniem nowoczesnej, silnej armii. Beck zrobił karierę. W dniu 1 października 1933 r. został mianowany Szefem Biura Wojsk w Dowództwie Armii Ministerstwa Reichswehry, który to tytuł został zmieniony na Szefa Sztabu Generalnego Armii w 1935 roku. Na tym stanowisku był odpowiedzialny za operacyjne przygotowanie i dowodzenie wojną lądową.

Tutaj też nastąpiła transformacja Becka z czysto wojskowego na odpowiedzialny, obywatelski sposób myślenia. Za tę zmianę odpowiedzialnych było kilka etapów. Zaczęło się od tzw. puczu Röhma z 30 czerwca 1934 r., w którym Hitler z zimną krwią zamordował m.in. generałów Kurta von Schleichera i Kurta von Bredowa wraz z kierownictwem SA. Beck był szczególnie oburzony brakiem reakcji innych generałów Wehrmachtu po tych morderstwach. Kolejnym krokiem było zaprzysiężenie Reichswehry osobiście Hitlerowi po śmierci prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga 2 sierpnia 1934 roku. Teraz Reichswehra nie była już związana konstytucją, a jedynie bezpośrednio z Hitlerem. Beck opisał ten dzień jako "najczarniejszy dzień w swoim życiu" i chciał podać się do dymisji. Został jednak powstrzymany, ponieważ nikt spoza armii nie zrozumiałby takiego posunięcia.

Ogłoszenie przez Hitlera 5 listopada 1937 r., że chce rozwiązać kwestię niemiecką w Europie siłą, głęboko nim wstrząsnęło, ponieważ musiał zdać sobie sprawę, że chce nadużywać Wehrmachtu do wojny. Beck zareagował jednak dopiero po oświadczeniu Hitlera w maju 1938 r., że chce zniszczyć Czechosłowację poprzez działania wojskowe. Jego zdaniem mogło to oznaczać tylko wojnę, do której Niemcy nie były przygotowane. Nie chciał być odpowiedzialny za "jakiekolwiek narodowosocjalistyczne przygody wojenne".

W trzech głównych memorandach wskazał na niebezpieczeństwa przyszłej wojny, która ostatecznie mogła oznaczać jedynie zniszczenie Niemiec. Jasno określił konsekwencje, aby uniemożliwić Hitlerowi realizację jego planów wojennych. Kiedy Hitler ostatecznie zakazał tych niepożądanych interwencji, a Beck poczuł, że nie ma poparcia w Korpusie Generalnym, złożył rezygnację. Po rezygnacji Beck pozostał w Berlinie. Intensywnie zaangażował się w studia nad historią wojskowości. Stopniowo zaangażował się w kręgi ruchu oporu. Udało mu się nawiązać kontakty między cywilną opozycją a wojskowym ruchem oporu. Był określany przez wszystkich jako "głowa" ruchu oporu i miał zostać głową państwa w przyszłym nowym rządzie. "Powstanie sumienia" nie powiodło się, zamach na Hitlera 20 lipca 1944 r. nie powiódł się. Sam Beck został aresztowany tej samej nocy w Bendlerblock w Berlinie. Podczas gdy współspiskowcy wokół pułkownika Clausa Grafa Schenka von Stauffenberga zostali zastrzeleni na dziedzińcu, miał możliwość popełnienia samobójstwa, ale dwie próby zakończyły się niepowodzeniem. Ostatecznie ciężko ranny mężczyzna został zastrzelony przez sierżanta. Jego imieniem nazwano szkołę podstawową w Wiesbaden. Od 2004 r. miasto przyznaje również nagrodę Ludwiga Becka za odwagę cywilną.