Parki Nerotal o powierzchni około 5,7 hektara stanowią przedłużenie zielonego korytarza, który rozciąga się od Taunus do miasta i zapewnia centrum miasta świeże powietrze. Obszar ten, wcześniej wykorzystywany jako dolina potoku Schwarzbach do celów rolniczych i handlowych, został przekształcony w angielski ogród krajobrazowy w latach 1897/1898.

Podstawową ideą była wyidealizowana inscenizacja przyrody pomiędzy willami wyższej klasy po obu stronach doliny. Zgodnie z listą gatunków z 1905 r. wykorzystano około 6000 roślin, w tym 75 gatunków iglastych i 300 liściastych, a także około 70 różnych rodzajów krzewów i traw. Posadzono również dużą liczbę starszych, silnych drzew - brzozy i klony z Neroberg, lipy z Taunusstrasse, świerki z dawnego pomnika Schillera, buki z ogrodów uzdrowiskowych - jak to wówczas nazywano. Park Nero Valley był znany jako "ogród botaniczny Wiesbaden"; rosły tu takie gatunki jak drzewo korkowe, japońskie drzewo perłowe, sekwoja górska, chiński oczar wirginijski, jeżyna amerykańska i drzewo chusteczkowe.

Park oferował odwiedzającym takie atrakcje jak zachowany do dziś szwajcarski domek, małe groty, wodospady i miniaturowe wille. Strumień Schwarzbach, który przepływa przez Nero Valley Park, dwa stawy oraz rozległe łąki i trawniki charakteryzują wygląd parku. Wiele ścieżek biegnących przez park, a także drogi po prawej i lewej stronie parku, pochodzi z dawnych dróg rolniczych i leśnych lub ścieżek promenadowych. Do dziś ich zakrzywiony przebieg stanowi "malownicze, harmonizujące połączenie między formą miejską a krajobrazem".

Park Nero Valley graniczy od strony miasta z pomnikiem wojennym (w dolinie Nero), a od północy z dolną stacją kolei Neroberg. Jedynym większym budynkiem w kompleksie jest dawne spa z zimną wodą, obecnie siedziba thalhausu.