Nerostrasse, która została wytyczona w 1809 roku, była ważnym krokiem w rozbudowie miasta poprzez przełamanie murów miejskich przy szpitalu cywilnym znajdującym się bezpośrednio przy fontannie Kochbrunnen. Po początkowym określaniu jej jako "Hospitalstrasse" lub "Spitalstrasse", w 1811 r. utrwaliła się nazwa "Nerostrasse" - w nawiązaniu do przepływającego obok strumienia Neresbach (Nerobach).

Budowali tu głównie ludzie o niskich dochodach, którym rząd stanowy bezpłatnie przyznał niezbędne działki budowlane. Początkowo pozbawione ozdób jednopiętrowe domy otrzymały później drugą kondygnację; powstały większe i bardziej atrakcyjne domy, w których mieszkało także wielu urzędników państwowych. Pomimo otwarcia na Saalgasse, Nerostrasse przez dziesięciolecia było nadal uważane za poza miastem; po otwarciu Taunusstrasse w 1818 r. określano je jako "Hinterstadt". Jeszcze w 1848 r. Samuel Bär otrzymał pozwolenie na założenie fabryki zapałek w Nerostrasse. Po wybudowaniu monumentalnego kompleksu pijalni Wilhelma Boglera w Kochbrunnen (1889/90), mieszkańcy skarżyli się, że ich "dzielnica" została całkowicie odcięta od miasta przez "chiński mur" i "starożytne fortyfikacje" nowego kompleksu Kochbrunnen.

Na przełomie XIX i XX wieku ulica tętniła życiem dzięki sklepom licznych drobnych rzemieślników, rzeźników, fabryce papierosów, sklepom z winem i tytoniem, restauracjom i pubom. Od czasu wyburzenia kolumnady Kochbrunnen w latach 60. nie było już żadnych przeszkód w połączeniu z miastem. Wielu mieszkańców Wiesbaden znało cukiernię Preußger, która dopiero niedawno została zamknięta.

W bezpośrednim okresie powojennym Georg Buch zorganizował odbudowę SPD ze swojego prywatnego mieszkania pod numerem 26. Sąsiedni budynek, nr 24, był domem dla legendarnego Jazzhausu od 1962 roku. Dziś mieści się tu dyskoteka "Gestüt Renz".

Nerostrasse, gdzie w 1977 roku odbył się pierwszy festiwal uliczny w Wiesbaden, nadal ma swój urok dzięki małym sklepom, sklepom z rupieciami i restauracjom.