Lauff, Joseph von (nobilitowany w 1913 r.)

Pisarz

ur.: 16.11.1855 w Kolonii

zmarł: 20.08.1933 w Cochem

Lauff wstąpił do służby wojskowej w 1877 roku, został mianowany pierwszym porucznikiem w 1886 roku i kapitanem w 1890 roku.

W latach 1887-97 napisał liczne eposy heroiczne, powieści i dramaty. Jego tragedia "Ines de Castro" miała premierę w Kolonii w 1894 roku. W tym samym roku wraz z reżyserem Georgem von Hülsenem napisał sztukę festiwalową na inaugurację nowego teatru dworskiego w Wiesbaden 16 października 1894 r., podczas której osobiście spotkał cesarza Wilhelma II. Ten ostatni zlecił mu napisanie tetralogii Hohenzollernów. Jej pierwsza część, dramat "Der Burggraf", otworzyła Kaiserfestspiele w 1897 roku. Napisał kolejną sztukę Hohenzollernów, "Der Eisenzahn", dla Kaiserfestspiele w 1899 roku i przerobił tekst opery Carla Marii von Webera "Oberon" dla słynnej wówczas nowej produkcji w Wiesbaden. Jego dedykacja "Gotberga" została wystawiona podczas inauguracji Kurhausu 12 maja 1907 roku.

Wraz z awansem na majora, Lauff został zwolniony ze służby wojskowej jesienią 1898 roku i osobiście mianowany dramaturgiem Teatru Królewskiego w Wiesbaden przez cesarza Wilhelma II. Lauff był uważany za nadwornego poetę i poetę zależnego Hohenzollernów, napisał liczne lokalne powieści, a także pieśni wojenne i raporty podczas I wojny światowej. Otrzymał wiele odznaczeń, w tym wojskowych.

Do jego krytyków należeli Fedor Mamroth (1851-1907) i Karl Kraus (1874-1936), którzy nazywali go "majorem Lauffem poetyckiej artylerii" i prawdopodobnie "najbardziej nieudanym dramaturgiem Hohenzollernów". Mamroth krytykował dramaty Lauffa w radykalno-demokratycznej "Frankfurter Zeitung", zwłaszcza "Eisenzahn". Oskarżył go o chęć zdobycia "dworskiej wdzięczności" poprzez wykorzystywanie i fałszowanie materiałów historycznych w celu uczczenia "racji stanu".

Od 1898 r. Lauff mieszkał w Wiesbaden, a po odejściu Georga von Hülsena i rezygnacji ze stanowiska dramaturga przez pewien czas mieszkał także w Sehl koło Cochem. Lauff otrzymał tytuł szlachecki w 1913 roku. Wilhelm II pozostawał z nim w przyjaznych stosunkach aż do swojej śmierci. Lauff odwiedził również byłego cesarza na wygnaniu w Holandii po 1919 roku.