W 1986 r. podczas prac wykopaliskowych przy Große Kirchenstraße 5-13 w Mainz-Kastel odkryto fundamenty łuku honorowego. Pomnik, wzniesiony na żwirowym brzegu na wolnym od powodzi brzegu Renu, zajmował bardzo widoczną pozycję: zbudowany bezpośrednio przed północną bramą boczną ("porta principalis sinistra") kamiennego fortu Flawiuszów, przecinał drogę prowadzącą z Hofheim i dalej przez most na Renie do obozu legionowego na Kästrich, gdzie trasa z kamieniami milowymi rozgałęziała się do Wiesbaden. Dziś można go oglądać w sali muzealnej. Na podstawie porównań z podobnymi zabytkami z Rzymu i Orange zrekonstruowano łuk honorowy z centralnym przejściem o szerokości około 8 m, otoczonym dwoma węższymi i niższymi przejściami. Znaleziono tylko kilka pozostałości po wznoszącym się murze łuku o wysokości około 13 metrów. Chociaż udało się uratować uliczny sufit centralnego przejścia, który był kilkakrotnie odnawiany przy użyciu mniejszych kawałków kamienia w cementowym podłożu, cała ornamentyka budynku i płaskorzeźby zdobiące łuk zostały rozbite na drobne kawałki.

Jednym z niewielu zachowanych fragmentów jest 1,04-metrowy fragment fryzu przedstawiający wiejską scenę nad akantową winoroślą. Inne fragmenty przedstawiają większych niż żywi bogów rzecznych lub mniejsze postacie ludzkie. Znaleziono jedynie większą niż żywa dłoń z wieńczącego posągu konnego wykonanego z brązu. Datowanie łuku jest do dziś przedmiotem kontrowersji. Zgodnie z oznaczeniami kamieniarskimi "L XIII", pomnik został z pewnością wykonany przez 14 legion stacjonujący w Moguncji w latach 13 p.n.e.-43 n.e. i ponownie w latach 70/72-101 n.e.. Można go zatem uznać za pozostałości łuku, który został wzniesiony na brzegu Renu ("apud ripam Rheni") na mocy dekretu Senatu dla przedwcześnie zmarłego generała Germanicusa, syna Drususa, chociaż pozostaje niejasne, czy pomnik stał po prawej czy lewej stronie rzeki. Ze względu na topografię można go równie łatwo powiązać z okupacją tak zwanego Decumatland ("decumates agri") pod rządami Flawiuszów, który obejmował obszary po drugiej stronie Renu i Dunaju, a tym samym także Wetterau.