Bednorz, Robert

Rzeźbiarz, rysownik, wykładowca akademicki, pisarz

Urodzony: 18 maja 1882 w Pilzendorf, Górny Śląsk (obecnie Grzybowice, powiat Zabrze, Polska)

Zmarł: 06.04.1973 w Erbach im Rheingau

Bednorz studiował rzeźbę w Königliche Kunst- und Kunstgewerbeschule we Wrocławiu oraz w Königliche Akademie der Künste w Berlinie w latach 1903-10. W 1910 r. zdobył tzw. nagrodę rzymską, która umożliwiła mu pobyt w Rzymie w latach 1911/12.

Po I wojnie światowej, w 1924 r. został powołany do wrocławskiej Akademii Rzemiosł Artystycznych, gdzie do jej zamknięcia w 1932 r. był profesorem w klasie rzeźby. Najpóźniej od 1917 r. był członkiem Śląskiego Związku Artystów Plastyków, a od 1919 r. członkiem wrocławskiej grupy roboczej ds. sztuki "Kulturalno-Politycznej Grupy Roboczej". Po zwolnieniu ze służby cywilnej w 1933 r., któremu towarzyszył zakaz udziału w wystawach państwowych, początkowo pracował jako niezależny rzeźbiarz, a następnie wykładał na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1941-43 i ponownie we Wrocławiu w latach 1943-45. W 1946 r. Bednorz przybył do Wiesbaden przez różne obozy dla uchodźców.

Oprócz rzeźb architektonicznych i dużych rzeźb w kamieniu, Bednorz preferował małe rzeźby i głowy portretowe w szerokiej gamie materiałów, takich jak gips, glina czy brąz. Bednorz miał powściągliwy stosunek do współczesnych trendów. W Wiesbaden stworzył między innymi portrety Theodora Heussa, Gerharta Hauptmanna, Josepha von Eichendorffa i Hermanna Stehra. W 1949 roku Bednorz zaprojektował brązową tablicę Goethego, najwyższe odznaczenie przyznawane przez Heskie Ministerstwo Nauki i Sztuki. Od 1953 roku prace Bednorza były wielokrotnie prezentowane w Nassauischer Kunstverein e.V., ostatnio w 1990 roku w ramach wystawy "200 lat Akademii Sztuk Pięknych w Breslau".

Bednorz został odznaczony Wielkim Federalnym Krzyżem Zasługi w 1952 roku oraz Górnośląską Nagrodą Kultury w 1966 roku. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Północnym.