Sandberger, Carl Ludwig Fridolin von

Geolog, paleontolog, mineralog

urodzony: 22.11.1826 w Dillenburgu

zm.: 11.04.1898 w Würzburgu

Po ukończeniu szkoły średniej w Weilburgu, Carl Ludwig Fridolin von Sandberger studiował nauki przyrodnicze w Bonn, Heidelbergu, Marburgu i Giessen. Jego nauczycielami byli między innymi Robert Wilhelm Bunsen i promotor jego doktoratu Justus Liebig. W 1846 r. w wieku dziewiętnastu lat uzyskał tytuł doktora w Giessen, a w 1843 r. wstąpił do Verein für Naturkunde im Herzogthum Nassau (późniejszego Nassauischer Verein für Naturkunde) w Wiesbaden, gdzie w 1849 r. został wybrany na przewodniczącego (sekretarza).

W 1851 r. został również dyrektorem (inspektorem) Muzeum Historii Naturalnej. W latach 1850-1853 był redaktorem Jahrbücher des Nassauischen Vereins für Naturkunde. W 1847 r. opublikowano w nim przegląd warunków geologicznych Księstwa Nassau, a w 1850 r. esej na temat geologii Wiesbaden.

Sandberger zainicjował naukową profesjonalizację stowarzyszenia. Wraz ze swoim bratem Guido Sandbergerem opublikował w latach 1850-1856 podstawową pracę paleontologiczną "Versteinerungen des Rheinischen Schichtensystems in Nassau". Od 1855 r. był profesorem mineralogii i geologii na politechnice w Karlsruhe, gdzie w latach 1856-1863 zajmował się mapowaniem geologicznym Badenii-Wirtembergii. Jego druga ważna praca "Die Conchylien des Mainzer Tertiärbeckens" została opublikowana tutaj w latach 1858-1863.

Od 1863 r. do przejścia na emeryturę w 1896 r. pracował jako profesor zwyczajny tych samych przedmiotów w Würzburgu. Najbardziej znaczącym wkładem tego okresu twórczego jest 1000-stronicowe dzieło "Land- und Süsswasser-Conchylien der Vorwelt" z lat 1870-75 oraz "Untersuchungen über Erzgänge" z lat 1882 i 1885, opublikowane w dwóch tomach. Opowiadał się za teorią bocznego wydzielania dla tworzenia żył rudnych, tj. pochodzenia roztworów rudy z sąsiedniej skały. Istotne znaczenie dla Wiesbaden ma opublikowany w 1883 r. opis inkluzji w bazalcie Wiesbaden-Naurod(Naurod) pochodzących z głębszej skorupy ziemskiej i górnego płaszcza ziemi.

Sandberger otrzymał wiele wyróżnień i został nobilitowany za zasługi dla badań mineralogicznych i paleontologicznych w Księstwie Nassau. Lista jego publikacji naukowych obejmuje 327 artykułów i sześć niezależnych prac. Znaczna część jego kolekcji paleontologicznej znajduje się w Nassauischer Verein für Naturkunde) w Wiesbaden, gdzie w 1849 r. został wybrany na przewodniczącego (sekretarza).

W 1851 r. został również dyrektorem (inspektorem) Muzeum Historii Naturalnej. W latach 1850-1853 był redaktorem Jahrbücher des Nassauischen Vereins für Naturkunde. W 1847 r. opublikowano w nim przegląd warunków geologicznych Księstwa Nassau, a w 1850 r. esej na temat geologii Wiesbaden.

Sandberger zainicjował naukową profesjonalizację stowarzyszenia. Wraz ze swoim bratem Guido Sandbergerem opublikował w latach 1850-1856 podstawową pracę paleontologiczną "Versteinerungen des Rheinischen Schichtensystems in Nassau". Od 1855 r. był profesorem mineralogii i geologii na politechnice w Karlsruhe, gdzie w latach 1856-1863 zajmował się mapowaniem geologicznym Badenii-Wirtembergii. Jego druga ważna praca "Die Conchylien des Mainzer Tertiärbeckens" została opublikowana tutaj w latach 1858-1863.

Od 1863 r. do przejścia na emeryturę w 1896 r. pracował jako profesor zwyczajny tych samych przedmiotów w Würzburgu. Najbardziej znaczącym wkładem tego okresu twórczego jest 1000-stronicowe dzieło "Land- und Süsswasser-Conchylien der Vorwelt" z lat 1870-75 oraz "Untersuchungen über Erzgänge" z lat 1882 i 1885, opublikowane w dwóch tomach. Opowiadał się za teorią bocznego wydzielania dla tworzenia żył rudnych, tj. pochodzenia roztworów rudy z sąsiedniej skały. Istotne znaczenie dla Wiesbaden ma opublikowany w 1883 r. opis inkluzji w bazalcie Wiesbaden-Naurod(Naurod) pochodzących z głębszej skorupy ziemskiej i górnego płaszcza ziemi.

Sandberger otrzymał wiele wyróżnień i został nobilitowany za zasługi dla badań mineralogicznych i paleontologicznych w Księstwie Nassau. Lista jego publikacji naukowych obejmuje 327 artykułów i sześć niezależnych prac. Znaczna część jego kolekcji paleontologicznej znajduje się w zbiorach historii naturalnej Muzeum w Wiesbaden.