W średniowieczu prawo do cennych zasobów mineralnych (kopalin), które w związku z tym były wyłączone z własności ziemskiej, należało do króla niemieckiego, stąd nazwa Bergregal. Po przekazaniu go elektorom na mocy Złotej Bulli w 1356 r. i wszystkim władcom na mocy pokoju westfalskiego w 1648 r., każdy władca wymagał wyspecjalizowanej administracji do wykonywania praw górniczych w swoich granicach. Ten urząd górniczy zarządzał własnymi operacjami górniczymi państwa, przyznawał stronom trzecim prawo do poszukiwania i wydobywania zasobów mineralnych należących do Bergregal za opłatą dziesięciny i nadzorował prywatne górnictwo. Odkąd Wiesbaden stało się stolicą Księstwa Nassau-Usingen w 1744 r., administracja górnicza i metalurgiczna również znajdowała się tutaj jako część rządu stanowego. Kiedy w 1806 r. Wiesbaden stało się stolicą Księstwa Nassau, zakres jego obowiązków odpowiednio się zwiększył.

Urząd górniczy w Nassau działał w dwóch etapach. Podczas gdy koncesje wydobywcze, znane w Nassau jako "Belehnung", były wydawane przez izbę rządu krajowego w Wiesbaden, lokalny urząd górniczy był odpowiedzialny za koncesję poszukiwawczą, która poprzedzała koncesję i mutung wymagany po odkryciu, aby udowodnić, że kopalnia jest gotowa do eksploatacji. Do 1857 r. był to urząd górniczy Diez dla obszaru miasta Wiesbaden; od 1858 r. Wiesbaden miało własny urząd górniczy. Po włączeniu Nassau do Królestwa Prus w 1866 r., stał się on pruskim urzędem górniczym Wiesbaden. Po połączeniu okręgów górniczych Koblencji i Wiesbaden, Koblencja stała się siedzibą niższego urzędu górniczego odpowiedzialnego za Wiesbaden w 1893 roku. Prawo do wydawania koncesji górniczych zostało przeniesione z rządu stanowego w Wiesbaden do Pruskiego Urzędu Górniczego w Bonn w 1867 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej i utworzeniu nowego demokratycznego kraju związkowego Hesji ze stolicą w Wiesbaden w 1945 r., Ministerstwo Gospodarki Hesji w Wiesbaden stało się najwyższym organem górniczym kraju związkowego, na czele którego stanął kapitan górniczy jako szef departamentu górnictwa. W 1949 r. w Wiesbaden utworzono Heski Urząd Górniczy, na czele którego stanął nadprezydent górniczy, aby odciążyć ministerstwo od technicznych zadań administracyjnych, takich jak wydawanie rozporządzeń górniczych, koncesji górniczych i nadzór nad urzędem górniczym. Okręgi górnicze zostały już zreorganizowane w 1946 r. w odniesieniu do terytorium nowego kraju związkowego Hesji. Spośród czterech urzędów górniczych, które istniały w Hesji do 1964 r., i tylko trzech od 1965 r., urząd górniczy Weilburg był odpowiedzialny za miasto Wiesbaden do 1997 roku. Funkcja najwyższego urzędu górniczego w Hesji została przeniesiona z Ministerstwa Gospodarki do Ministerstwa Środowiska w 1985 roku.

Od 1 października 1997 r. urząd górniczy w Hesji ponownie ma dwa poziomy. Ministerstwo Środowiska Hesji w Wiesbaden pozostaje najwyższym urzędem górniczym z wyspecjalizowanym departamentem odpowiedzialnym za górnictwo; zadania, za które wcześniej odpowiadał Główny Urząd Górniczy i podległe mu urzędy górnicze, w szczególności w zakresie wdrażania Federalnej Ustawy Górniczej, są obecnie wykonywane przez departamenty nadzoru górniczego w państwowym urzędzie ochrony środowiska każdej rady regionalnej. Departament Nadzoru Górniczego odpowiedzialny za okręg administracyjny Darmstadt, a tym samym również za miasto Wiesbaden, ma siedzibę w Państwowym Urzędzie Ochrony Środowiska w Wiesbaden Rady Regionalnej Darmstadt w Wiesbaden.