W 1809 r. nadworny księgarz Ernst Ludwig Theodor Schellenberg otrzymał od księcia Friedricha Augusta von Nassau przywilej prowadzenia drugiej drukarni w Wiesbaden, ponieważ dotychczasowy drukarz Heinrich Frey nie był już w stanie samodzielnie obsługiwać rosnącej liczby i wielkości zamówień dla sektora publicznego.

Schellenberg kupił okazałą kamienicę przy Langgasse od swojego kuzyna Carla Friedricha Justusa Emila von Ibell, która stała w miejscu, gdzie dziś znajduje się Pressehaus. Dzięki "Herzoglich Nassauischer allgemeines Landeskalender", który miał być drukowany corocznie w nakładzie około 50 000 egzemplarzy, Schellenberg otrzymał naprawdę duże zlecenie od rządu już w pierwszym roku. W latach 1816-1818 Schellenberg wydawał pierwszą gazetę polityczną w Nassau, "Rheinische Blätter". Schellenberg drukował samodzielnie książki z różnych dziedzin wiedzy, aby bardziej równomiernie wykorzystać moce produkcyjne firmy. Ponadto cztery prasy opuściły druki o przeważnie dobrej lub najwyższej jakości dla rządu, handlu i handlu, a także dla osób prywatnych i teatru. W 1819 roku Schellenberg otrzymał prestiżowy tytuł "Nadwornego Drukarza Ksiąg".

Jego syn Karl August Emil Schellenberg kontynuował działalność w tym samym stylu. W 1844 roku przejął Wiesbadener Wochenblatt, z którego w 1852 roku rozwinął Wiesbadener Tagblatt. Od tego momentu gazeta decydowała o tym, co działo się w drukarni, ale inne oddziały również były utrzymywane. W następnym pokoleniu Ferdinand Karl Wilhelm Ludwig Schellenberg wprowadził firmę w erę przemysłową i przekształcił Tagblatt z gazety czysto reklamowej w najbardziej poczytny dziennik w Wiesbaden. W 1900 r. firma była już dużą drukarnią zatrudniającą ponad stu pracowników.

Wraz z nowym budynkiem, który został zbudowany w latach 1905-1909, Ludwig (Louis) Schellenberg stworzył biurowiec, który spełniał wszystkie ówczesne wymagania i był znany jako "pałac gazety" ze względu na luksusowe meble i wyposażenie. Do tego momentu drukarnia Schellenberg w Wiesbaden zawsze wyprzedzała konkurencję, jeśli chodzi o wprowadzanie innowacji technicznych. Po śmierci Louisa Schellenberga, jego żona Marie, z domu Verdan, przeprowadziła firmę bez szwanku przez burzliwe lata dwudzieste.

W 1932 roku Gustav August Ludwig David Schellenberg porzucił karierę naukową jako profesor botaniki, aby kontynuować prowadzenie firmy. W drugim roku pracy na stanowisku dyrektora zarządzającego otrzymał od Ministerstwa Propagandy Josepha Goebbelsa polecenie wykonania smutnego zadania, jakim było zwolnienie Hermanna Lekischa, żydowskiego redaktora naczelnego "Wiesbadener Tagblatt" przez wiele lat. Firma została "podporządkowana", ale mogła kontynuować pracę do końca wojny. Z nazwy firmy usunięto jedynie tytuł "Hof".

W 1945 r. amerykańskie siły okupacyjne przejęły nieuszkodzoną drukarnię na własne potrzeby. Gustav Schellenberg został odsunięty od zawodu i firmy z powodu swojej pracy jako wydawca gazet w czasach nazistowskich. Od października 1945 r. wydawcy Georg Alfred Mayer i Fritz Otto Ulm, licencjonowani przez administrację amerykańską, wykorzystywali drukarnię Schellenberga, w którą przez pewien czas nie poczyniono żadnych znaczących inwestycji, do produkcji założonego przez siebie Wiesbadener Kurier. Jeszcze w 1945 r. dzierżawa była ograniczona do 10 lat. Właściciele Kuriera mogli później wykupić budynek i wyposażenie. W 1965 r. nieruchomość i ruchomości zostały przeniesione wraz z Kurierem do "Mainzer Verlagsanstalt" (od 1992 r. "Verlagsgruppe Rhein-Main").

Po tym, jak zapach farby drukarskiej zniknął z Langgasse w 1975 roku, zecerzy również opuścili Pressehaus w 1980 roku. Pomieszczenia zajmowane wcześniej przez dział techniczny są obecnie wykorzystywane przez redakcje i biura administracyjne Wiesbadener Kurier i Wiesbadener Tagblatt.

Od 1975 do 2010 r. Kurier był drukowany w centrum poligraficznym Mainz-Mombach; od 2010 r. gazeta jest drukowana w Rüsselheim w Druckzentrum Rhein Main GmbH & Co KG.