Leipzig'de oyun alanlarının oluşturulması için kampanya yürüten doktor ve eğitimci Daniel Gottlob Schreber de dahil olmak üzere, 19. yüzyılın ortalarında özellikle doktorlar ve eğitimciler büyüyen şehirlerdeki çocukların yeşil alanlarda özgürce oynayabilmeleri için çağrıda bulundu. Daha sonra kendi adıyla anılan "tahsis bahçeleri" onun fikirlerinin bir modifikasyonuydu.

19. yüzyılın sonunda Wiesbaden'deki çocukların çoğu şehrin sokaklarında, meydanlarında ve parklarında oynuyordu. Sokaklar, özellikle işçi sınıfından ya da daha az varlıklı ailelerden gelen çocuklar için en sevilen oyun yerleriydi. Kendi bahçesi olan orta sınıf ailelerin çocukları genellikle orada ya da evlerinde oynardı. Çocuklar için özel olarak ayrılmış oyun alanları nadirdi. 1900 yılı civarında, yetişkinler veya daha büyük çocuklar için jimnastik dersleri veya diğer spor faaliyetleri için de kullanılan oyun alanları ve spor sahaları ile daha küçük çocuklar için çocuk oyun alanları arasında çok az ayrım vardı.

Örneğin 1902 yılında, iki belediye gramer ok ulu ve lise müdürleri genel olarak Unter den Eichen orman bölgesinde bir "oyun alanı" kurulmasını önermiştir. 1914 yılında ilk kez "oyun alanları" ile "çocuk oyun alanları" arasında bir ayrım yapıldı. Unter den Eichen oyun alanı bu arada tamamlanmış ve genişletilmişti. Burası çoğunlukla okullar tarafından kullanılmakla birlikte, diğer gruplar tarafından da jimnastik, gençlik oyunları ve festival etkinlikleri için kullanılıyordu. Gutenberg Okulu'nun üstündeki yaklaşık 2.000^metrekarelik meydan da bugün anladığımız anlamda bir spor alanıydı: okuldaki kızlar tarafından jimnastik için kullanılmak üzere tasarlanmıştı. Kleinfeldchen bölgesindeki 10.000^m2' lik alanda da benzer bir durum söz konusuydu. O zamanlar Nikolasstraße (şimdiki Bahnhofstraße) olan yerdeki bir oyun alanı da açıkça daha küçük çocuklara yönelikti. 1913 yılında Gartenfeldstraße'de bir oyun alanı inşa edildi.

Okullar ayrıca Schiersteiner Straße ve Lahnstraße'deki eski tören alanlarına da erişebiliyordu. Kaplıca tesislerindeki, Warmen Damm'daki, Paulinenschlösschen'deki, Dambachtal'daki, Nero- ve Walkmühltal'daki ve Coulinstraße'deki açık alanlar 1914 yılında açıkça çocuk oyun alanları olarak belirtilmiştir. Ayrıca şu anda şehir merkezinde bulunan on şehir meydanı da oyun oynamak için müsaitti: Luisenplatz, Sedanplatz ve Blücherplatz, Faulbrunnenplatz, Luxemburgplatz ve Elsässer Platz. Ancak, bunlar çocuk oyun alanları olarak belirlenmemişti, yani kum havuzları vb. ile donatılmamıştı. Platter Straße için de 1914 yılında bir çocuk oyun alanı planlanmıştı; burada eski atış poligonlarında bir "halk parkı" kurulacaktı.

İkinci Dünya Savaşı sonrasına kadar oyun parklarında nadiren oyun aletleri bulunuyordu. Çoğu durumda, oyun alanları çevredeki alandan ayrıydı ve kenarlarında gözetmenler için banklar bulunan kum veya çakıl bir yüzeye sahipti.

1920'ler ve 1930'larda Wiesbaden'de yeni çocuk oyun alanlarının genişletilmesi ve inşası çok yavaş ilerledi. Bu dönemde bile, bir oyun alanının oluşturulması için önemli bir neden, artan karayolu trafiğinin çocuklar için potansiyel tehlikesiydi. Bu nedenle belediye meclisi 1929 yılında Sedanplatz'da bir çocuk oyun alanı kurulması yönünde oy kullandı. Çocuk oyun alanı bir içme alanı, oyun masalı bir kum havuzu, tahterevalli ve banklar gibi ekipmanlarla donatılmıştı. Trafiği engellememek için iki bölüme ayrılmıştı - yol ortasından geçiyordu. 1930'ların ortalarında kasabada dört oyun alanı vardı (Boseplatz, Sedanplatz, Schulberg ve Mittelheimer Straße) ve bunlar akşam saat 7.00'de kapanana kadar bir görevli tarafından denetleniyordu.

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, neredeyse tamamı tahrip edilmiş olan çocuk oyun alanları kademeli olarak restore edildi. O dönemde Wiesbaden'de, oyun yaşı olarak bilinen üç ila on yaş arasında yaklaşık 19.000 çocuk bulunuyordu. Bu çocukların kullanabileceği sadece 21 kamusal oyun alanı vardı. Bunlar genellikle kum havuzu, salıncaklar ve tahterevallilerle, daha nadiren de kaydıraklar, atlıkarıncalar veya tırmanma çerçeveleriyle donatılmıştı; hepsi de denetleniyordu. Bu dönemde çeşitli bölgelerde çocuk oyun alanları tamamen yoktu; Frauenstein, Heßloch veya Kloppenheim gibi daha kırsal mahallelerin yanı sıra kaplıca bölgesinde, Nero Vadisi'nde veya Walkmühltal'da da halka açık çocuk oyun alanları yoktu.

1960'larda, çocuk oyun alanlarının sayısı yaklaşık 30'dan (1963) yaklaşık 90'a (1973) yükselmiştir. Alanlara ve ekipmanlarına yönelik talepler de değişti. 1973 yılında şehir, "pedagojik yönlere" göre 15 yeni çocuk oyun alanı kurmayı veya yeniden düzenlemeyi planladı. Oyun ekipmanları çocukların "hayal güçlerini geliştirmelerini" sağlayacaktı. Ahşap kulübeler, parmaklıklar, tırmanma çerçeveleri ve dengeleme kirişleri planlandı. 1970'lerde şehir, Bertramstraße'de çocukların gözetim altında aletlerle çalışabilecekleri ilk "inşaat oyun alanını" oluşturdu. Aynı zamanda, eski mezarlıkta geniş oyun alanlarına sahip bir eğlence parkı ve bir "macera oyun alanı" oluşturuldu. Parkfeld toplu konut alanında "çok işlevli bir oyun alanı" oluşturuldu ve yeniden yapılanmanın bir parçası olarak Adolfsallee 'de de yeni bir çocuk oyun alanı inşa edildi.

2013 yılında kentte toplam 430.000^m2 (1914 yılındaki kadar) büyüklüğünde, farklı boyut ve ekipmanlara sahip yaklaşık 150 kamusal çocuk oyun alanı bulunuyordu. Geleneksel salıncaklar, tahterevalliler ve kum havuzlarının yanı sıra teleferikler, denge parkurları ve büyük tırmanma çerçeveleri de bulunmaktadır. Biebrich'te bir vakıf tarafından işletilen "Biberbau" özel bir "oyun alanı" türüdür. Burası 2007 yılından bu yana çocuklara ve gençlere meyve ağaçları ve küçük hayvanların bulunduğu yeşil bir ortamda serbest oyun oynama ve aletleri bağımsız olarak kullanma imkanı sunuyor. Artık daha küçük çocuklar için kapalı oyun alanları da mevcut. Ancak, sokakta oynayan çocuklar 2017 yılında nadir hale gelmiştir.