Porozumienie z Wiesbaden z 1921 r. było francusko-niemiecką umową stanowiącą część negocjacji w sprawie reparacji dla Niemiec i zostało wynegocjowane przez dwóch ministrów odbudowy Walthera Rathenaua i Louisa Loucheura w Wiesbaden latem 1921 r. i podpisane w dniach 6 i 8 października 1921 roku.

Wiosną 1921 r. alianci oszacowali wysokość reparacji dla Rzeszy Niemieckiej na 132 miliardy marek w złocie. Pomimo protestów ze strony niemieckiej, suma odszkodowania została zaakceptowana przez nowy rząd kanclerza Josepha Wirtha w ramach tzw. polityki spełnienia. Rathenau został ministrem odbudowy i planował wypłacić część reparacji w naturze. Lobbował w Komitecie ds. Reparacji w Paryżu, aby skłonić aliantów do ustępstw.

Rządowi francuskiemu zależało na szybkim osiągnięciu porozumienia i zgodził się na negocjacje. Loucheur spotkał się z Rathenauem po raz pierwszy 12 i 13 czerwca 1921 r. w Wiesbaden. Kolejne spotkania koncentrowały się na kwestii reparacji. W dniach 6 i 8 października obaj podpisali porozumienie z Wiesbaden, które przewidywało dostawy w naturze o wartości około siedmiu miliardów marek złota w okresie czterech lat. Chociaż wynik ten był ustępstwem na rzecz Francji pod względem kwoty, oznaczał, że Rzesza Niemiecka mogła zawiesić płatności walutowe na rzecz Francji na te cztery lata.

Porozumienie z Wiesbaden zostało jednak odrzucone przez kręgi konserwatywne, a w szczególności przez przemysł. Z jednej strony "polityka spełnienia" była ostro krytykowana jako taka, a z drugiej strony uważano, że gospodarka i przemysł stoją w obliczu nadmiernych obciążeń. W rezultacie ratyfikacja porozumienia z Wiesbaden nie powiodła się w niemieckim Reichstagu 17 listopada 1921 roku. Dopiero 29 czerwca 1922 r. stał się on obowiązującym prawem wraz z umową uzupełniającą i został zaakceptowany przez Francuzów 6 lipca 1922 r.