Rodzina kantora gminy żydowskiej w Wiesbaden, Edmunda Isaaka Capella, była znana ze swojego liberalnego nastawienia i zaangażowania w żywy judaizm. Capell pracował jako kantor i nauczyciel w szkołach publicznych przez prawie 20 lat. W latach trzydziestych był przewodniczącym "Stowarzyszenia Izraelickich Nauczycieli w byłym Księstwie Nassau". Jego żona Alice Capell, która płynnie mówiła po angielsku i francusku, pomagała dzieciom w odrabianiu lekcji i udzielała pomocy i porad rodzinom w potrzebie. Ze względu na jej współczucie i zdolność do podejmowania praktycznych działań, była znana jako "matka społeczności".

Najstarsza córka Ruth Capell była zaangażowana w żydowski ruch młodzieżowy i w wieku dwunastu lat prowadziła grupę dziewcząt w niemiecko-żydowskim stowarzyszeniu podróżniczym "Die Kameraden". W 1930 r. wyjechała do Berlina, aby studiować w "Hochschule für die Wissenschaft des Judentums". Zdecydowanie odrzucała syjonizm i uważała się za zakorzenioną w kulturze niemieckiej.

Jej siostra Hannah była również członkinią Niemieckiego Żydowskiego Stowarzyszenia Podróżników. Pomagała organizować wieczory dla rodziców i wycieczki młodzieżowe do Taunus. Obie córki chętnie uprawiały sport i interesowały się kulturą; chodziły do teatru w Wiesbaden i grały muzykę. Hanna Capell prowadziła chór. Kiedy po dojściu do władzy narodowych socjalistów w 1933 r. Hannah Capell jako Żydówka otrzymała zakaz wstępu do Opelbad na Neroberg, zdecydowała się na emigrację i w 1934 r. wyjechała do Palestyny. Tam była współzałożycielką dzisiejszego miasta Nahariya.

W 1935 r. Ruth Capell poślubiła Heinza Liebrechta, który przewodził grupie "towarzyszy" w Mannheim. Podczas Nocy Pogromu Rzeszy 9/10 listopada 1938 r. został aresztowany i tymczasowo przetrzymywany w obozie koncentracyjnym w Dachau. Po jego uwolnieniu para uciekła do Anglii, gdzie Heinz Liebrecht założył stowarzyszenie promujące muzykę i został mianowany członkiem Imperium Brytyjskiego przez księcia Karola za zasługi dla muzyki klasycznej. Edmund i Alice Capell dwukrotnie odwiedzili swoją córkę Ruth w Palestynie i wrócili do Niemiec, ponieważ Edmund Capell chciał pożegnać się ze swoją społecznością i "zorganizować" swoje sprawy przed oficjalnym wyjazdem. Jednak para nie była już w stanie opuścić Niemiec.

Para znalazła się w pułapce, prześladowania ze strony narodowych socjalistów uderzały w nich bezlitośnie. W 1940 r. zostali przymusowo przeniesieni do "domu dla Żydów". 1 września 1942 r. para została deportowana do obozu koncentracyjnego Theresienstadt. Edmund Capell zmarł tam niedługo później, podczas gdy jego żona Alicia Capell przetrwała w nieludzkich warunkach do czerwca 1944 roku. Wtedy również zmarła.