Bekker, Max Paul Eugen

Reżyser, pisarz i krytyk muzyczny

ur. 11.09.1882 w Berlinie

Zmarł: 13.03.1937 w Nowym Jorku

Po ukończeniu nauki gry na skrzypcach, akompaniamentu i teorii muzyki, Bekker pracował jako kapelmistrz w Aschaffenburgu i Görlitz. Od 1906 r. pisał w pełnym wymiarze godzin jako krytyk muzyczny dla "Berliner Neueste Nachrichten", "Berliner Allgemeine Zeitung" i "Frankfurter Zeitung". Jego standardowa praca na temat Beethovena została opublikowana w 1911 roku. Następnie ukazały się "Das deutsche Musikleben" (1916), wczesny pionierski wkład w socjologię muzyki, pisma o "Nowej Muzyce" i jej przedstawicielach, takich jak Gustav Mahler, Ernst Krenek i Arnold Schönberg, a także monografie o Richardzie Wagnerze, "Symfonie Gustava Mahlera" i "Weltgeltung der Deutschen Musik". W 1924 r. opublikował zarys fenomenologii muzyki "Von den Naturreichen des Klanges".

Na polecenie polityka kulturalnego Leo Kestenberga (1882-1962), Bekker został dyrektorem artystycznym Staatstheater Kassel w 1925 roku i przeniósł się do Wiesbaden w 1927 roku, gdzie przedstawił publiczności współczesnych kompozytorów, takich jak Ferruccio Busoni, Paul Hindemith, Franz Schreker, Richard Strauss i Kurt Weill we wzorowych produkcjach. Podczas gdy jego poprzednicy wystawili tylko pięć premier operowych w ciągu ponad 30 lat, Bekkerowi udało się zorganizować dwanaście premier i 18 pierwszych wykonań nowych oper. Kontakty z Leo Blechem, Fritzem Buschem i Sir Thomasem Beechamem, znakomitymi dyrygentami gościnnymi, umożliwiły mu również ożywienie Festiwalu Majowego. Kiedy miasto przejęło teatr jako "Nassauisches Landestheater" od państwa pruskiego w 1932 roku, kontrakt Bekkera nie został przedłużony.

Już od końca lat dwudziestych wrogo nastawiony do narodowych socjalistów ze względu na swoje żydowskie pochodzenie, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych przez Francję w 1933 roku. Drugim małżeństwem Bekkera było małżeństwo z malarką i właścicielką galerii Hanną Bekker vom Rath, z którą rozstał się w 1927 roku.