Uprowadzenie serbskiego księcia koronnego Aleksandra Obrenovicia (1876-1903), króla Serbii w latach 1889-1903, z Villa Clementine w Wiesbaden 13 lipca 1888 r. jest często określane jako uprowadzenie księcia Wiesbaden.

Zgodnie z umową zawartą w Belgradzie w dniu 6 kwietnia 1887 r. przez Ich Wysokości króla Mediolanu i królową Natalię Serbską, którzy zostali rozdzieleni po konfliktach osobistych i politycznych, książę koronny Aleksander miał być kształcony od 1887/1888 r. we wspólnie wybranym mieście w Niemczech, które oprócz korzystnych warunków klimatycznych miało również posiadać serbską lub rosyjską cerkiew prawosławną. Tak było w przypadku Wiesbaden.

Umowa zawierała daleko idące ustępstwa na rzecz królowej Natalii w odniesieniu do wychowania księcia koronnego: "Książę koronny będzie pod opieką swojej wysokiej matki na czas jego wychowania, która będzie mieszkać z nim w tym celu, a także towarzyszyć mu w Serbii podczas wakacji". Król Milan nie uważał obecności królowej i księcia koronnego w Belgradzie za stosowną w tym czasie ze względu na możliwe niepokoje polityczne.

W dniu 4 czerwca 1888 r. królowa Natalia poinformowała króla Mediolanu, że "wynajęła bardzo piękną willę" w Wiesbaden i zamierza tu zamieszkać. Jej zamiar podróży do Belgradu po wprowadzeniu się do Willi Klementyny latem 1888 r. został stanowczo odrzucony przez króla Mediolanu, który poinformował ją, że wystąpił do Świętego Kościoła Narodowego o rozwód.

Kiedy królowa Natalia odrzuciła tę prośbę, król Mediolanu zażądał w zamian w depeszy z 14 czerwca, aby Natalia uznała go za swojego "męża i ojca" i udowodniła to, pozwalając księciu koronnemu wyjechać do Belgradu bez jej eskorty. "Zagraniczny rząd jest gotów wysłać księcia tutaj...". Gdyby Natalie się nie zgodziła, zwróciłby syna siłą, a gdyby przyszło jej do głowy przyjechać z nim do Belgradu, odebrałby go jej siłą i uzyskał rozwód. W nowym projekcie umowy królowa Natalia miała zobowiązać się "nigdy nie przyjeżdżać do Serbii bez specjalnego zaproszenia od króla, dopóki książę koronny nie osiągnie pełnoletności". Miała pozostać w Wiesbaden z księciem koronnym do 1 stycznia 1893 r. i nie zmieniać miejsca zamieszkania bez pisemnej zgody króla. Jednak Natalia odrzuciła ten kontrakt podpisany już przez Mediolan, "do Wiesbaden" i "do Belgradu". Nie miała jednak zbyt wiele czasu do namysłu, ponieważ 20 czerwca Mediolan wysłał "ostateczne i nieodwołalne instrukcje" do serbskiego ministra wojny, generała Proticia, aby zamówić specjalny pociąg na wyjazd księcia koronnego. Protić miał udać się do prezydenta rządu w Wiesbaden następnego dnia, aby poinformować go o odjeździe pociągu i poprosić o pomoc w przypadku, gdyby królowa sprzeciwiła się otrzymanemu rozkazowi. Mediolan dał jej ostateczne ultimatum, aby zgodziła się na przedstawiony traktat do godziny szóstej wieczorem następnego dnia, ale królowa Natalia nadal odmawiała.

W przeddzień 13 lipca 1888 r. - był to piątek - szef policji Paul von Rheinbaben udał się do Villa Clementine, która była pilnie strzeżona przez wiele dni, aby poinformować królową, że książę koronny zostanie zabrany następnego ranka o godzinie dziesiątej "w razie potrzeby siłą ...". Ona sama została wydalona i musiała opuścić Niemcy dziesięć godzin po wyjeździe księcia. Król Mediolanu osiągnął to, interweniując u cesarza Wilhelma II i kanclerza von Bismarcka, podczas gdy apele królowej o pomoc do rządzących dynastii pozostały bez odpowiedzi. W osobistym telegramie cesarz Wilhelm II poprosił ją, aby zrezygnowała z oporu i "... chętnie przekazała go pełnomocnikowi królewskiego ojca".

Od wczesnego ranka 13 lipca Villa Clementine była chroniona przez oddział straży i tajnej policji. Krótko przed godziną dziesiątą major Chiević i podpułkownik Bjalović, którzy zostali mianowani przez króla Mediolanu adiutantami księcia koronnego, udali się do willi, aby złożyć raport jedenastoletniej królewskiej wysokości. Krótko po dziesiątej podjechał szef policji, a za nim inspektor policji, dwóch komisarzy i dwunastu strażników. Po krótkich negocjacjach książę został przekazany generałowi Protićowi, a następnie przewieziony na stację kolejową Taunus w powozie i przywieziony do Belgradu wraz ze swoimi towarzyszami w wagonie salonowym dołączonym do pociągu rozkładowego.

Polityczne tło uprowadzenia księcia koronnego stało się jasne dopiero później, gdy król Milan niespodziewanie abdykował w lutym 1889 r., a jego niepełnoletni syn został ogłoszony królem Aleksandrem I Serbii. Trzech "regentów" zostało umieszczonych u boku Aleksandra, aby prowadzić sprawy państwowe, podczas gdy młody król żył jak więzień w Konaku, pałacu królewskim w Belgradzie.

Tajne umowy z regentami, które stały się znane dopiero później, zapewniły Milanowi, który mieszkał głównie w austriackiej dolinie Puster aż do swojej śmierci w 1901 roku, decydujący wpływ na serbską politykę za plecami opinii publicznej i swoich przeciwników politycznych, nawet po jego abdykacji.