Kluczowym przekonaniem ideologicznym narodowego socjalizmu był antysemityzm. Prześladowania Żydów i ich wykluczenie przez niemiecką większość społeczeństwa rozpoczęły się zatem, gdy tylko Adolf Hitler doszedł do władzy 30 stycznia 1933 roku. W trakcie dyktatury narodowosocjalistycznej przybierały one coraz ostrzejsze formy, aż do eskalacji przemocy podczas listopadowych pogromów w 1938 roku. Są one uważane za wstęp do ludobójstwa europejskich Żydów, Shoah.

W nocy z 9 na 10 listopada 1938 r. grasujące oddziały SA podpaliły synagogi w całej Rzeszy Niemieckiej. Straż pożarna interweniowała zazwyczaj tylko wtedy, gdy sąsiednie budynki były zagrożone pożarem. Pretekstem do zorganizowanych podpaleń było zastrzelenie sekretarza ambasady niemieckiej w Paryżu Ernsta vom Ratha przez 17-letniego Herschela Grünspana. Natychmiast po listopadowych pogromach wprowadzono liczne środki przeciwko ludności żydowskiej. Skonfiskowano na przykład odszkodowania za szkody poniesione podczas pogromów. Zakazano im uczęszczania do teatrów i na inne wydarzenia kulturalne. Żydowskim lekarzom i prawnikom zakazano wykonywania zawodu. Oszczędności zostały skonfiskowane, a na Żydów nałożono specjalny podatek zbiorowy w wysokości miliarda marek Rzeszy. Żydowskie dzieci zostały wykluczone ze szkół publicznych. W Wiesbaden wzniesiono dla nich barak na terenie Mainzer Straße 10. Od 1941 r. wszyscy Żydzi, którzy ukończyli sześć lat, musieli nosić "żydowską gwiazdę".

Na "konferencji w Wannsee" 20 stycznia 1942 r. 15 wyższych urzędników, w tym Reinhard Heydrich i Adolf Eichmann, spotkało się w willi przy tytułowym Wannsee w Berlinie, aby koordynować organizację i logistykę masowego mordu europejskich Żydów. Obozy zagłady Auschwitz, Bełżec, Chełmno, Majdanek, Sobibór i Treblinka zostały utworzone w okupowanej Polsce. Ludność żydowska była deportowana do obozów zagłady z całej Rzeszy Niemieckiej oraz z terenów okupowanych przez wojska niemieckie. SS, policja i Wehrmacht pracowały ramię w ramię. Liczbę osób, które padły ofiarą tego ludobójstwa szacuje się na sześć milionów.

Liczba Żydów w Nordenstadt stale spadała od 1933 roku. Niektórym udało się uciec za granicę, inni przenieśli się do rodziny i przyjaciół w innych niemieckich miastach w poszukiwaniu bezpieczeństwa. W lipcu 1941 r. w Nordenstadt mieszkało jeszcze 16 Żydów. 10 czerwca 1942 r. dwunastu z nich, w tym roczny Paul Frank, zostało zabranych do ratusza i deportowanych stamtąd, wraz z Żydami z innych gmin w okręgu Main-Taunus, na okupowane przez Niemców tereny wschodnie. Dwie starsze osoby, które pozostały, zostały deportowane drugim pociągiem deportacyjnym do obozu Theresienstadt.

W dniu 7 grudnia 1994 r. otwarto pomnik upamiętniający zamordowanych Żydów z Nordenstadt. Pomnik znajduje się na niewielkim terenie zielonym na rogu Heerstraße i Stolberger Straße, bezpośrednio przed dawnym ratuszem, punktem początkowym deportacji Żydów z Nordenstadt. Pomnik zaprojektował i wzniósł urodzony w Wiesbaden belgijski artysta Marc van den Broek. Składa się on z 14 metalowych steli. Na szczycie każdej z nich znajduje się mosiężna tablica z nazwiskami zamordowanych Żydów z Nordenstadt.

Pomnik poświęcony jest: Ernie Wolf, Else Weis, Elise Weis, Leo Ochsowi, Friedzie Ochs, Sylvii Ochs, Benny'emu Schönfeldowi, Clementine Schönfeld, Sali Löwenstein, Friedzie Löwenstein, Irenie Frank, Ludwigowi Frankowi, Paulowi Frankowi, Josefowi Josephowi.

Na innej steli, również na mosiężnej płycie, znajduje się wyjaśnienie:
10 czerwca i 28 sierpnia 1942 r. deportowano stąd Żydów z Nordenstadt do obozów zagłady. Oprzeć się początkom!