Leyden, Ernst Victor von (nobilitowany w 1896 r.)

Internista

Urodzony: 20 kwietnia 1832 r. w Danzig (obecnie Gdańsk, Polska)

Zmarł: 05.10.1910 w Berlinie

Leyden studiował medycynę w Berlińskiej Akademii Medyczno-Chirurgicznej dla Wojska (Instytut Friedricha Wilhelma od 1818 r.) i uzyskał tytuł profesora w Berlinie w 1863 roku. W 1965 r. został profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie w Królewcu, a w 1872 r. w Strasburgu. W 1876 r. został kierownikiem kliniki propedeutycznej Charité i mianowany profesorem uniwersytetu. W latach 1885-1907 był dyrektorem Pierwszej Kliniki Medycznej Charité.

Ponad 700 publikacji z różnych dziedzin medycyny sprawiło, że Leyden stał się światowej sławy lekarzem, a jego praca nad chorobami rdzenia kręgowego w szczególności wywołała sensację. Zajmował się jednak również kwestiami organizacyjnymi leczenia pacjentów i zapewnił lepsze szkolenie pielęgniarek w Charité, ponieważ zdawał sobie sprawę z ich ogromnego znaczenia dla procesu powrotu do zdrowia. Pacjentami Leydena byli między innymi Bismarck, szach Persji, cesarz Fryderyk III i car Aleksander III.

W 1895 r. był zaangażowany w założenie "Centralnego Komitetu na rzecz Utworzenia Sanatoriów Płucnych w Niemczech", a jego reputacja zapewniła tej instytucji znaczne środki finansowe. W 1903 r. otworzył pierwszy oddział onkologiczny w Charité. W Wiesbaden był członkiem-założycielem Kongresu Internistów, którego idea została opracowana przez niego. Jako jego przewodniczący w latach 1886 i 1887 prowadził kampanię na rzecz naukowej walidacji leczenia. Pełnił również funkcję przewodniczącego kongresu w latach 1891 i 1897. Ulica w Wiesbaden nosi jego imię.