W 1834 r. Friedrichowi Ferdinandowi Didierowi (1801-1867) udało się wyprodukować pod Szczecinem cegły ogniotrwałe, tzw. szamoty, a później pierwsze ciasta szamotowe, piece przemysłowe wyłożone materiałem ogniotrwałym.

W 1861 r. założył Stettiner Chamottefabrik F. Didier, która w latach 1899/1900 nabyła udziały w Tonwerke Biebrich AG. W tym samym czasie firma otworzyła laboratorium badawcze materiałoznawstwa w Szczecinie, które później przeniosło się do Wiesbaden. Firma była jednym z wiodących dostawców w zakresie budowy gazowni oraz pieców przemysłowych i do spalania odpadów.

W latach dwudziestych XX wieku firma była w stanie wykorzystać sukcesy z okresu przedwojennego, budując piece koksownicze i przemysłowe oraz sprzedając produkty kwasoodporne. Obecna nazwa została wprowadzona przed rozpoczęciem globalnego kryzysu gospodarczego. Jako dostawca dla przemysłu węglowego, stalowego i zbrojeniowego, Didierwerke było celem kilku alianckich nalotów podczas II wojny światowej. Po zakończeniu wojny większość fabryk i magazynów została wywłaszczona w radzieckiej strefie okupacyjnej. Wiesbaden stało się ostateczną siedzibą firmy w 1948 roku.

Instytut Badawczy Didier (DFI) został otwarty w Wiesbaden-Biebrich w 1952 roku i istniał do 1999 roku. Od 1995 roku Didier jest częścią Radex-Heraklith-Industriebeteiligungs AG (RHI). Wiesbaden pozostało centrum administracyjnym firmy, a w 1996 roku siedziba główna przeniosła się na Abraham-Lincoln-Strasse 1.

175 lat materiałów ogniotrwałych w Didier: 1834-2009, opublikowane przez Didier-Werke-AG. Pod redakcją Mathiasa Irmera, Wiesbaden 2009 [s. 31 f.].