Σε αντίθεση με πολλά άλλα εδάφη, τα οποία είχαν ήδη κτήματα στην Παλαιά Αυτοκρατορία, στις μικρής κλίμακας επικράτειες του Νασσάου δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν συγκρίσιμα παλαιά αντιπροσωπευτικά όργανα. Ωστόσο, το Δουκάτο του Νασσάου, που ιδρύθηκε το 1806, διαδραμάτισε ιδιαίτερο ρόλο στη σύγχρονη ανάπτυξη τέτοιων αντιπροσωπευτικών οργάνων. Με το σύνταγμα της 1ης και 2ας Σεπτεμβρίου 1814, ήταν το πρώτο γερμανικό κράτος που έκανε το βήμα προς ένα κρατικό κοινοβούλιο οργανωμένο σύμφωνα με τις αρχές της συνταγματικής μοναρχίας, όπως έγινε δεσμευτικό λίγο αργότερα με τον γερμανικό ομοσπονδιακό νόμο του 1815. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να συγκληθεί για πρώτη φορά το συνταγματικά προβλεπόμενο κρατικό κοινοβούλιο του Νασάου. Η ορκωμοσία πραγματοποιήθηκε στις 3 Μαρτίου 1818 σε μια αίθουσα του παλιού παλατιού στην πλατεία της αγοράς του Βισμπάντεν, η οποία είχε διαμορφωθεί ως αίθουσα θρόνου. Το νεοσύστατο σώμα αποτελούνταν από 34 άτομα και χωρίστηκε σε δύο αίθουσες. Η έδρα των κυρίων αποτελούνταν από έξι κληρονομικά μέλη και έξι μέλη που εκλέγονταν από τους ευγενείς γαιοκτήμονες. Από τις 22 έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων, τέσσερις αναλογούσαν σε εκπροσώπους των εκκλησιών και των σχολείων, τρεις σε εκπροσώπους των εμπόρων και 15 σε εκπροσώπους των αστών γαιοκτημόνων. Για τα αιρετά μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων ίσχυε μια αυστηρή απογραφή με βάση τα φορολογικά έσοδα. Ως αποτέλεσμα, μόνο το 2,2 % του ενήλικου ανδρικού πληθυσμού είχε δικαίωμα ψήφου και το 0,4 % είχε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

Το κοινοβούλιο της επαναστατικής περιόδου αποτελούνταν από ένα μόνο σώμα. Τα 41 μέλη του εκλέγονταν με καθολική, ίση και μυστική, αλλά έμμεση ψηφοφορία σύμφωνα με το νόμο της 28ης Μαρτίου 1848. Οι αρχικοί ψηφοφόροι εξέλεγαν εκλέκτορες, οι οποίοι με τη σειρά τους εξέλεγαν τους βουλευτές. Οι γυναίκες εξακολουθούσαν να αποκλείονται από τη συμμετοχή. Με τη νίκη της αντίδρασης επέστρεψε και το διθάλαμο σύστημα. Ο νέος σχηματισμός, που ρυθμίστηκε με δύο διατάγματα της 25ης Νοεμβρίου 1851, διεύρυνε την Πρώτη Βουλή, που προηγουμένως ήταν αποκλειστικά για τους ευγενείς, ώστε να περιλαμβάνει τους δύο επισκόπους, καθώς και έξι βουλευτές από τους μεγαλοφορολογούμενους γαιοκτήμονες και τρεις βουλευτές από τους μεγαλοφορολογούμενους εμπόρους. Τα 24 μέλη της Δεύτερης Βουλής εκλέγονταν σύμφωνα με ένα έμμεσο σύστημα τριών τάξεων. Δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι άνδρες πολίτες ηλικίας 25 ετών και άνω και δικαίωμα υποψηφιότητας είχαν όλοι οι άνδρες πολίτες ηλικίας 30 ετών και άνω. Το 1843/44, η Herrenbank και η Βουλή των Αντιπροσώπων μετακόμισαν στο νέο υπουργικό κτίριο στη γωνία Bahnhofstrasse και Luisenstrasse.

Τα σημαντικότερα δικαιώματα των κτήσεων ήταν η έγκριση του προϋπολογισμού και της φορολογίας, η συμμετοχή στη νομοθεσία και ο έλεγχος της διοίκησης. Ήταν επίσης αρμόδιες για τη διασφάλιση της τήρησης των βασικών πολιτικών δικαιωμάτων, την παραλαβή αναφορών και τη συζήτηση των αναγκαίων διορθωτικών μέτρων. Ωστόσο, το πεδίο δράσης των εστιών δεν εξαρτιόταν μόνο από τις συνταγματικές τους αρμοδιότητες, αλλά και από την κατανομή της εξουσίας μεταξύ της Βουλής και της κυβέρνησης. Κατά την περίοδο Vormärz, ο δούκας και η κυβέρνηση είχαν σαφώς την πλειοψηφία. Αντίθετα, οι εκπρόσωποι του λαού, υποστηριζόμενοι από την επανάσταση του 1848, επεδίωξαν να αναλάβουν τον ηγετικό ρόλο. Ακόμη και η αντιδραστική στροφή του 1851 δεν μπόρεσε παρά μόνο προσωρινά να κάμψει την αυτοπεποίθηση των περιουσιών που είχε στο μεταξύ κερδηθεί. Στη δεκαετία του 1860, το Landtag, στο οποίο κυριαρχούσε το φιλελεύθερο Προοδευτικό Κόμμα, εξελίχθηκε σε ισχυρό αντίπαλο της κυβέρνησης, η οποία εξακολουθούσε να υπολείπεται σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας, αλλά έφερε σε απόσταση αναπνοής τη μετάβαση από τη συνταγματική στην κοινοβουλευτική μοναρχία.